สนามเด็กเล่น เป็นบริเวณที่ออกแบบเนื่องด้วยเด็กสามารถเล่น ณ ที่แห่งนี้ได้เป็นพิเศษ โดยอาจจะเป็นในบ้านพักอาศัยก็ได้ แต่ปกติแล้วมักจะอยู่ที่ที่แจ้ง
สนามเด็กเล่นสมัยใหม่มักมีเครื่องไม้เครื่องมือเกี่ยวกับหย่อนใจ เช่น กระดานหก, ม้าเวียน, ชิงช้า, สไลด์, จังเกิ้ลยิม, บาร์โหนเด็กเล่น, กระบะทราย, สปริงไรเดอร์, มังกี้บาร์, บันไดหนือศีรษะ, แหวนราวเพราะด้วยออกกำลังกาย, ห้องเด็กเล่น และเขาวงกต เครื่องเล่นจำนวนมากช่วยให้เด็กความก้าวหน้าประสานงานทางกายภาพ, ความแข็งแรง และความยืดหยุ่น รวมทั้งให้การหย่อนใจและความสนุกสนาน เช่นเดียวกับสนามเด็กเล่นสมัยใหม่ที่มีโครงการเล่นซึ่งเกี่ยวโยงหลายเครื่องมือที่ตรงกันข้าม
ปีหนึ่งๆจะพบว่า เด็กได้รับอุบัติเหตุจากสนามเด็กเล่นมากกว่าอุบัติเหตุที่เกิดจากการขี่จักรยานเสียอีก โดยพบว่าเด็กได้รับคว่ำจากสนามเด็กเล่นร้อยละ 36 ได้รับคว่ำจากจักรยานร้อยละ 19 และได้รับอุบัติเหติจากจราจรร้อยละ 11 ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับอุบัติเหตุมีด้วยเหตุนี้
ตำแหน่งที่ได้รับอุบัติเหตุเรียงจากมากไปหาน้อยคือ แขนขา มือ นิ้วมือ นิ้วเท้า ศีรษะ คอ หน้าอก ท้อง โดยมากเป็นกระดูกหักและข้อเคลื่อน อายุที่พบบ่อยคือ 5-9 ปี เวลาที่เกิดคือกลางวัน
วัสดุที่พบว่าเกิดอุบัติเหตุได้บ่อยคือ บาร์ห้อยโหนโดยที่เจ้าสำนักก็อยู่ที่เกิดเหตุและมักจะคิดว่าสนามเด็กเล่นนั้นปลอดภัยและอยู่ห่างจากเด็กมากเกินไป วัตถุที่สำคัญที่ทำให้เกิดคว่ำคือ
1.ความสูงของวัสดุหากพบว่าสูงกว่า 1.5 เมตรจะเกิดอุบัติที่มือหนักได้
2.พื้น หากพื้นเป็นของแข็งจะเกิดเทกระจาดที่โคม่า พื้นควรจะปูด้วยฟาง หินกรวด ทราย หนา 12 นิ้วเพราะเครื่องมือที่สูงกว่า 8 ฟุต